Gastcolumn over Dokter Bas

Dit keer geen column van dokter Bas, maar een gastcolumn met hoofdrollen voor dokter Bas én zwerfhondje Lisa. 

“Ze stond op Marktplaats en ik was meteen verkocht. En zij ook natuurlijk, maar dan letterlijk. 

Lisa bleek een wollig hondje van een maand of vier, gevonden al bedelend bij een supermarkt ginds in Roemenië. Zij had rechtsvoor een voetje dat naar binnen klapte. Er werd verteld dat het pootje ‘geröntgend’ was, niks mee aan de hand: zo’n jonge hond groeit daar gewoon overheen...

Maar Lisa leed pijn, begon kreupel te lopen en kon haar voorpoot na een paar weken niet meer gebruiken. Drie dierenartsen later kwam ik bij dokter Bas terecht, die eindelijk de goede diagnose stelde: het was niet het voetje, maar haar elleboog. Zij moest ooit aangereden zijn geweest…

Kijkoperatie, splinters eruit, elke dag zware pijnstilling, wekenlang in het gips om de poot weer recht te krijgen, drie keer in de week hydrotherapie, steeds röntgenfoto’s en op het laatst bleek die hele elleboog nog maar een gat met gruis. 

“We kunnen nu nog twee dingen doen”, zei dierenarts Bas, “of we amputeren de poot, of ik haal die hele elleboog eruit en zet er een soort prothese in, in Engeland besteld en op maat gemaakt.”  
“Wat zou jij doen als het jouw hond was…?”, vroeg ik hem.
“Tja, ik zou de poot behouden, eraf kan altijd nog”. 

Vijfeneenhalf uur duurde de operatie, nog kun je de schroefjes door haar huid voelen waarmee de smalle plaat is vastgezet. Lisa heeft nu dus een stijf pootje, maar geen pijn meer. En zij kan rennen als de beste en zelfs kuilen graven! Wat haar ook bijzonder maakt: zij is slim en intelligent, gaat de krant en de post halen en geeft dat netjes in de hand. Is super leergierig en kent haar commando’s. Het is een echte wonderhond, maar vast de duurste zwerfhond van het noordelijk halfrond…

Als kers op de taart was er nog een extra verassing.  Ik had altijd vermoed dat er een herdershondje in Lisa schuilde, ook door dat typische maskertje zoals een Mechelse herder heeft. Ik vroeg een kynologe: “Wat zie jij nou voor rassen in zo’n hond als Lisa?” “Rassen…?”, reageerde zij, “ga maar naar huis, typ op Google het hondenras Pastor de Garafiano en klik maar op afbeeldingen.”

Tjonge, jonge, daar waren allemaal Lisaatjes, zij is een rasechte Pastor de Garafiano! Wij groeiden samen zo’n vijf centimeter van trots: Lisa heeft, behalve een nieuwe poot, ook nog eens een eigen identiteit gekregen.

Nelleke

Noot van dokter Bas: 
De moraal van dit verhaal: pas op waar je een hondje koopt. En ben je op zoek naar een dier dat een goed thuis zoekt? Kijk dan vooral ook eens bij het dierensasiel!