Vroeger ging ik wel eens met een vriendje mee naar zijn oma. Die had een koektrommel staan waar we dan niet een, maar twee koekjes uit mochten pakken. Want, zo zei ze altijd: ‘Op één been kun je niet staan’. Daar moest ik de laatste tijd vaak aan denken als poes Baby weer eens mijn spreekkamer met een bezoek vereerde.
Het mooie, langharige diertje was toen ze een week of acht was opgehaald op een boerderij. Daar had ze al die tijd op haar ellebogen door een hok gelopen. Ik onderzocht haar en zag meteen dat ze aan het ene voorpootje maar twee tenen had en aan het andere drie, in plaats van de gebruikelijke vijf. Op de foto ontdekte ik dat ze in beide pootjes geen spaakbeen had, alleen een ellepijp. Daardoor kon ze zelfs niet op twéé voorpootjes staan. Wat nu?
Ik besloot het diertje voorlopig te spalken en er eens diep over na te denken. Het kwam vaker voor las ik, maar een oplossing kon ik nergens vinden. Omdat ze nog zo jong was, besloten haar baasje en ik om haar voorlopig te spalken en het baby-bot te laten groeien, zodat het beter te opereren was.
Zo gingen zes maanden voorbij en elke twee weken lag Baby weer hier op de tafel om een nieuwe spalk op maat te krijgen en te kijken of er geen drukplekken door het verband waren ontstaan. Maar ze deed het prima, groeide als kool en rende met haar spalkjes door het huis.
Het is een heel gezellig katje, dat lekker wordt vertroeteld. Als ik het spalkje verving dan hoefde dat niet onder narcose, zoals bij veel andere dieren het geval is. Ze bleef gewoon rustig liggen en gaf zelfs een likje op mijn hand als ik het verband eraf haalde.
Kort geleden heb ik haar geopereerd. Een experiment, waar haar baasje ook helemaal voor open stond. Omdat het probleem in het polsgewricht zat - daar klapte het pootje steeds om - heb ik aan beide pootjes die gewrichten eruit gehaald. De voeten en ellepijp zijn met pinnen aan elkaar gezet en ik heb nog beenmerg toegevoegd, afkomstig uit de polsgewrichtjes.
Nu moet alles rustig aan elkaar groeien. Ze heeft straks wel twee stijve voorpootjes, maar kan hopelijk weer vrij rondlopen. Spannend. Voor Baby, voor haar baasje en ook voor mij. Hopelijk mag ze met kerst uit het verband. En dan krijgt ze van mij twee – en nog een paar meer – ‘kattenkerstkoekjes’. Daar sta ik op, met twee benen.